Όταν το φως της Ιστορίας γεννιέται μέσα από το σκοτάδι της ανισότητας
«…εἰ ἀποκρυπτόντων τῶν Μήδων τὸν ἥλιον ὑπὸ σκιῇ ἔσοιτο πρὸς αὐτοὺς ἡ μάχη καὶ οὐκ ἐν ἡλίῳ.»
— Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, Ζ΄ 226
Η φράση «θα πολεμήσουμε υπό σκιά» αποτελεί τη θρυλική απάντηση του Σπαρτιάτη Διηνέκη στις Θερμοπύλες, όταν του είπαν ότι τα βέλη των Περσών θα σκέπαζαν τον ήλιο. Συμπυκνώνει το αδάμαστο φρόνημα, την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα των Ελλήνων απέναντι σε έναν συντριπτικά υπέρτερο αντίπαλο. Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, μοιάζει επίκαιρη.
Η διαχρονία της στάσης απέναντι στο σκοτάδι
Εν αρχή, ο γράφων ζητά ταπεινά συγχώρεση από τους Προγόνους για το ατόπημα που οι περιστάσεις υπαγορεύουν να διαπράξει· να συνδέσει δηλαδή ένα κινηματογραφικό έργο με τα ιερά κείμενα της ιστορίας. Και όμως, η ταινία 300 του Ζακ Σνάιντερ (2006) έφερε ξανά στο προσκήνιο το πνεύμα εκείνο που αρνείται να λυγίσει: το πνεύμα των λίγων που στέκονται όρθιοι, ακόμη κι όταν τα πάντα γύρω τους σκοτεινιάζουν.
Ήταν τόσοι οι Πέρσες, έγραφε ο Ηρόδοτος, ώστε τα βέλη τους «θα έκρυβαν τον ήλιο». Συντριπτική ήταν η αριθμητική διαφορά. Μα οι Σπαρτιάτες δεν λογάριασαν αριθμούς — όπως δεν τους λογάριασαν και οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα, ούτε οι ναυμάχοι στη Σαλαμίνα.
Ακολουθώντας το παράδειγμα εκείνων των ηρώων, οι Έλληνες του 1940 ορθώνουν ξανά ανάστημα απέναντι σε έναν υπέρτερο εχθρό. Στην αρχή αποκρούουν τις επιθέσεις των Ιταλών, κι έπειτα τους τρέπουν σε φυγή. Στο πέρασμα των αιώνων, αυτή η μικρή χερσόνησος στέκεται όρθια, κερδίζοντας ξανά και ξανά τις «χαμένες μάχες» της Ιστορίας.
Η Ελλάδα των λίγων και των ανυπότακτων
Αναρωτιέται κανείς: ποια θα ήταν η θέση της Ελλάδας στις αφηγήσεις των αιώνων, αν σε μία από αυτές τις κρίσιμες στιγμές είχε «δώσει γη και ύδωρ»; Πόσο διαφορετική θα ήταν η μοίρα μας, αν δεν υπήρχε η τόλμη εκείνων που είπαν «όχι»;
Η μικρή Ελλάς περπατά αγέρωχη ανάμεσα σε μεγαθήρια που παραδόθηκαν στη θέα του εχθρού, χλευάζοντας την έλλειψη ανδρείας όταν το σκοτάδι σκέπαζε την ανθρωπότητα.
Από τις Θερμοπύλες στις σύγχρονες μάχες
Σήμερα, δεν θα μπορούσαμε εμείς οι ελάχιστοι να προσβάλουμε τη μνήμη των ηρώων του παρελθόντος και να υποχωρήσουμε στη δική μας μάχη επιβίωσης — μια μάχη που μαίνεται εδώ και μήνες. Τότε, το διακύβευμα ήταν η ανεξαρτησία της Πατρίδας. Τώρα, είναι η αποσόβηση της κατάρρευσης της δύναμης αποτροπής της.
Το Συντονιστικό των Αποφοίτων ΑΣΣΥ ορθώνει ανάστημα απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει όλα τα μέσα με το μέρος του. Όλα πλην του δικαίου. Δίνεται ένας άνισος αγώνας απέναντι σε ένα σύστημα που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης και διαθέτει, δυστυχώς, και τους δικούς του «Εφιάλτες».
Γιατί αυτός ο Ιερός τόπος, εκτός από Ήρωες και Ηγέτες, πάντοτε γεννούσε και δειλούς — και δοσίλογους. Υπάρχουν όσοι, μπροστά στην ιστορική τους ευθύνη, τράπηκαν σε φυγή. Όμως το μέγεθος της δειλίας τους ωχριά μπροστά στην προδοσία εκείνων που επιλέγουν να εξυπηρετήσουν τον αντίπαλο. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει ο ιστορικός του μέλλοντος αυτούς που ζητούν να μην δοθεί καν η μάχη, επειδή —λένε— η έκβασή της είναι προδιαγεγραμμένη; Ή, ακόμη χειρότερα, όσους επιδιώκουν προσωπικά οφέλη ανταλλάσσοντας «γη και ύδωρ»;
Ο αγώνας των ΑΣΣΥ: μάχη για την ύπαρξη
Αυτή τη μάχη αποφάσισαν να δώσουν οι απόφοιτοι ΑΣΣΥ, όχι για προνόμια, αλλά για την ίδια την ύπαρξη των ιστορικών σχολών τους. Εμπρός σε αυτή την ιστορική πρόκληση, ορθώνουν ανάστημα και δίνουν τον «νυν υπέρ πάντων αγώνα», χωρίς να λογαριάζουν το μέγεθος του εχθρού, τα μέσα που διαθέτει ή τον αριθμό των βελών που εξαπολύει.
Υπό σκιάν, λοιπόν, θα δοθεί η μάχη.
Μόνο που αυτή τη φορά — ο Εφιάλτης έχει ξεσκεπαστεί και η θέση του στο «δείπνο στην κόλαση» τον περιμένει…
PterAx
