«Η ιστορία δεν προειδοποιεί με φωνές αλλά με ψιθύρους. Και οι ψίθυροι για την Εθνική Άμυνα γίνονται ολοένα και πιο ηχηροί.»
Η ιστορία διδάσκει ότι η εμμονή με την εξουσία, όταν συνδυάζεται με συστηματική προπαγάνδα, οδηγεί όχι μόνο σε πολιτικές παρεκτροπές αλλά και σε θεσμικές καταρρεύσεις. Ο Πολ Ποτ δεν υπήρξε απλώς ένας αυταρχικός ηγέτης∙ ήταν η προσωποποίηση της εξουσιομανίας που χρησιμοποίησε τη ρητορική, τον φόβο και την κατασκευή εχθρών για να εδραιώσει απόλυτο έλεγχο.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, αν και δεν υπάρχουν ιστορικές αναλογίες ως προς τη φρίκη της Καμπότζης, εντοπίζονται επικοινωνιακά μοτίβα που θυμίζουν τεχνικές χειραγώγησης: προπαγάνδα τύπου Γκαίμπελς, ψεύτικα αφηγήματα, αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Και όταν αυτά εφαρμόζονται στο πεδίο της Εθνικής Άμυνας, οι συνέπειες δεν είναι απλώς πολιτικές αλλά υπαρξιακές.
Η πραγματικότητα του 2025 φανερώνει μια επικίνδυνη εικόνα:
– Οι παραιτήσεις στρατιωτικών έχουν αυξηθεί δραματικά.
– Οι στρατιωτικές σχολές (ΑΣΕΙ και ΑΣΣΥ) δεν καλύπτουν τις θέσεις τους, ακόμη και μετά την κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής.
– Οι αυτοκτονίες και οι θάνατοι εν ώρα υπηρεσίας καταγράφουν ιστορικά υψηλά ποσοστά.
– Οι μισθοί έχουν οδηγηθεί σε πρωτοφανή υποβάθμιση, με τις όποιες «αυξήσεις» να είναι στην πράξη μια ανακατανομή: μεγάλα ποσοστά για ανώτατους και αρχηγούς, ψίχουλα για χαμηλόβαθμους, ώστε οι πρώτοι να σιωπούν και οι δεύτεροι να επιβιώνουν οριακά.
Την ίδια στιγμή, σοβαρά ατυχήματα καταδεικνύουν την επικίνδυνη αμέλεια στη διαχείριση της Εθνικής Άμυνας: πλημμύρες που κατέστρεψαν Apache στο Στεφανοβίκειο, πυρκαγιές σε αποθήκες πυρομαχικών στη Νέα Αγχίαλο, τραγικά περιστατικά με νεκρούς εν ώρα υπηρεσίας. Αντί να υπάρξει λογοδοσία, όλα θάβονται κάτω από σιωπή και επικοινωνιακή διαχείριση.
Παράλληλα, προωθείται ένα πολυνομοσχέδιο-έκτρωμα με τον ευφημισμό «μισθολόγιο», που στην πραγματικότητα εισάγει καταστρεπτικό βαθμολόγιο και δημιουργεί Ένοπλες Δυνάμεις μικρότερες, αποδυναμωμένες και με χαρακτηριστικά στρατού μισθοφορικού τύπου. Η χρηματοδότηση από τα μετοχικά ταμεία μετατρέπεται σε εργαλείο για έργα υποδομής και κατασκευή κατοικιών που δεν προορίζονται αποκλειστικά για στρατιωτικούς, στραγγαλίζοντας όμως τα έσοδα και την περιουσία των Ταμείων. Όσο για τα εξοπλιστικά προγράμματα, κανείς δεν γνωρίζει αν υπηρετούν τις πραγματικές επιχειρησιακές ανάγκες ή πολιτικές σκοπιμότητες.
Η ραχοκοκαλιά των Ενόπλων Δυνάμεων – οι υπαξιωματικοί – υπονομεύεται. Οι σχολές απαξιώνονται, η κατηγορία των στελεχών διαιρείται τεχνητά, και ρουσφετολογικές προσλήψεις με πολιτικούς σκοπούς δηλητηριάζουν το στράτευμα. Το δόγμα «διαιρεί και βασίλευε» εφαρμόζεται μεθοδικά, οδηγώντας σε εσωτερική διάβρωση.
Πέρα από τα θεσμικά ζητήματα, αναδύεται και ένα πολιτικό παιχνίδι εξουσίας. Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας προβάλλεται όχι ως θεματοφύλακας της ασφάλειας, αλλά ως «brand» με στήριξη μέσων φίλα προσκείμενων στην κυβέρνηση, που όμως βρίσκονται σε προσωπική κόντρα με τον πρωθυπουργό. Η φιλοδοξία ενός υπουργού επισκιάζει τον συλλογικό σχεδιασμό, και η Εθνική Άμυνα μετατρέπεται σε σκηνικό πολιτικής αυτοπροβολής. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και η υπόθεση πιθανής παρακολούθησης του ίδιου από κακόβουλο λογισμικό, αντί να αντιμετωπιστεί με διαφάνεια, καλύφθηκε με μισόλογα, προκαλώντας προβληματισμό στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Η Ελλάδα δεν αντέχει έναν στρατό εργαλειοποιημένο για πολιτικές φιλοδοξίες. Η Εθνική Άμυνα δεν είναι πεδίο επικοινωνιακών παιχνιδιών ούτε εργαλείο για «χαλίφηδες» που αναρριχώνται στην εξουσία. Είναι υπόθεση εθνικής επιβίωσης και θεσμικής ευθύνης.
Περήφανος απόφοιτος της Σχολής Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας και του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, καταθέτω τη φωνή μου για την προστασία της πατρίδας.