Η Εθνική Άμυνα ενός κράτους δεν είναι χώρος για πολιτικά πειράματα, προσωπικές στρατηγικές και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.
Κι όμως — επί υπουργίας Νίκου Δένδια, η Εθνική Άμυνα της Ελλάδας έχει μετατραπεί σε βήμα αυτοπροβολής, πεδίο εσωτερικής διάλυσης και εργαλείο ιδεολογικής χειραγώγησης, ενώ τα θεμέλια των Ενόπλων Δυνάμεων υπονομεύονται εκ των έσω.
Ο κύριος Δένδιας δεν λειτουργεί ως θεματοφύλακας της εθνικής ασφάλειας. Λειτουργεί ως υποψήφιος “μελλοντικός ηγέτης”, χτίζοντας εικόνα με όρους δημοσίων σχέσεων, ενώ αποδομεί σιωπηλά τη δομή, τη στελέχωση και το ηθικό υπόβαθρο του στρατεύματος.
Η πολιτική του ΥΕΘΑ δεν βασίζεται σε στρατηγική σκέψη, αλλά σε επικοινωνιακή υπερέκθεση: συνεχείς ανακοινώσεις για «αγορά νέων οπλικών συστημάτων», χωρίς σαφή επιχειρησιακό σχεδιασμό ή διαφάνεια. Ταυτόχρονα, εκατοντάδες θέσεις στις στρατιωτικές σχολές παραμένουν κενές, ακόμα και μετά τη σχεδόν πλήρη κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής. Οι παραιτήσεις πολλαπλασιάζονται. Οι αυτοκτονίες και οι θάνατοι εν ώρα υπηρεσίας βρίσκονται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα για περίοδο ειρήνης.
Ποτέ άλλοτε σε καιρό ειρήνης οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είχαν τόσες απώλειες, τόση εσωστρέφεια και τόση απαξίωση.
Ο Υπουργός εφαρμόζει τεχνικές πολιτικής χειραγώγησης: επαναλαμβάνει μισές αλήθειες («ενισχύεται το αξιόμαχο», «εκσυγχρονίζεται το στράτευμα») ενώ, στην πράξη, υπονομεύει τον μηχανισμό που καλείται να υπηρετήσει. Κατασκευάζει εσωτερικούς «εχθρούς» και καλλιεργεί διχασμό ανάμεσα σε αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, ανάμεσα σε στελέχη διαφορετικής προέλευσης και ανάμεσα σε επιτελεία και μονάδες εκστρατείας.
Η ρητορική «διαιρεί και βασίλευε» έχει ήδη διαβρώσει το ηθικό και την αίσθηση ενότητας.
Η κοινωνία αποπροσανατολίζεται. Ο πολίτης βλέπει «επενδύσεις», «ασκήσεις», «δηλώσεις πυγμής», αλλά δεν αντιλαμβάνεται:
– Ότι τα στρατόπεδα καταρρέουν και οι υποδομές υποβαθμίζονται.
– Ότι οι σχολές απαξιώνονται και κινδυνεύουν με κατάργηση.
– Ότι η υποβάθμιση ή και πιθανό κλείσιμο των ΑΣΣΥ —της πραγματικής ραχοκοκαλιάς του στρατεύματος— θα οδηγήσει μοιραία την υποστήριξη κρίσιμων οπλικών συστημάτων (συντήρηση, εφοδιασμός, τεχνική υποστήριξη) σε ιδιωτικές εταιρείες.
Αυτό δεν έχει γίνει ακόμη, αλλά αποτελεί τον πιο ρεαλιστικό κίνδυνο: ίσως αυτός να είναι και ο σκοπός. Έτσι, δημιουργείται:
– Εξάρτηση από εξωτερικούς παρόχους.
– Απώλεια τεχνογνωσίας.
– Διαρροή κρίσιμων πληροφοριών.
Τα Μετοχικά Ταμεία δεν έχουν σχέση με εξοπλιστικά· επιχειρείται όμως η αξιοποίησή τους για έργα υποδομής και κατασκευή κατοικιών που δεν θα παραμένουν αποκλειστικά για στρατιωτικούς. Αυτή η κατεύθυνση στραγγαλίζει τα αποθεματικά των Ταμείων και μειώνει τις παροχές προς τα στελέχη.
Σ΄ αυτό το τοπίο, το επικείμενο πολυνομοσχέδιο —παρουσιασμένο με τον ευφημισμό «μισθολόγιο»— εισάγει ένα νέο, καταστροφικό βαθμολόγιο. Οι προτεινόμενες «αυξήσεις» στην ουσία συνιστούν ανακατανομή: μεγάλα ποσοστά και σημαντικά οφέλη για το ανώτατο στρώμα, ελάχιστα για τη μεγάλη πλειονότητα του προσωπικού.
Η πρακτική αυτή μοιάζει με εργαλείο εξαγοράς σιωπής της ηγεσίας, ενώ το κατώτερο προσωπικό μένει εκτεθειμένο στην ακρίβεια και στην κρίση στέγασης.
Τα πρόσφατα σοβαρά περιστατικά —οι πλημμύρες που βύθισαν για μέρες ελικόπτερα Apache στο Στεφανοβίκειο και οι πυρκαγιές σε αποθήκες πυρομαχικών στη Νέα Αγχίαλο— αποκαλύπτουν το μέγεθος της αδιαφορίας και των σοβαρών κενών στη διαχείριση. Ευτυχώς, σε αυτά τα δύο περιστατικά δεν υπήρξαν θύματα· ωστόσο υπήρξαν θάνατοι σε αποστολές στο εξωτερικό και, συνολικά, η χώρα διανύει περίοδο με ασυνήθιστα υψηλό αριθμό νεκρών εν ώρα υπηρεσίας σε καιρό ειρήνης.
Η ιστορία διδάσκει: κυβερνήσεις που πρώτα διαλύουν το στράτευμα από μέσα, συχνά οδηγούν τη χώρα στην εθνική ταπείνωση.
Αν περάσει χωρίς ουσιαστική διόρθωση η λεγόμενη «Ατζέντα 2030», αν οι ΑΣΣΥ υποβαθμιστούν ή διαλυθούν και αν η στελέχωση βασιστεί σε ρουσφετολογικές προσλήψεις με πολιτικούς σκοπούς, τότε η Ελλάδα δεν θα διαθέτει Στρατό ικανό να αποτρέψει την επόμενη κρίση.
Η Εθνική Άμυνα είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός υπουργού. Δεν είναι selfie ούτε σποτ προεκλογικής προβολής. Δεν είναι πεδίο για «χαλίφηδες» που πατούν πάνω στις πλάτες των στρατιωτικών για να ανέβουν στην πολιτική ιεραρχία.
Η κυβέρνηση, η κοινωνία, τα κόμματα και οι πολίτες έχουν ιστορική ευθύνη: ή θα σταματήσουν τώρα την αποδόμηση της Εθνικής Άμυνας, ή θα δουν το κόστος στις επόμενες κρίσεις, όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο για να υπερασπιστεί τη χώρα.
Περήφανος απόφοιτος της Σχολής Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας και του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, καταθέτω τη φωνή μου για την προστασία της πατρίδας.